ویتنام، کشوری که نامش برای ما با جنگ گره خورده است و آنچه از این کشور می دانیم به احتمال زیادمحدود به فیلم هایی است که با موضوع جنگ ویتنام دیده ایم. اینک این فرصت فراهم شده است که از طریق کلماتی که تلاش شده است به واقعیت نزدیک باشد و در عین حال جذابیت خود را حفظ کند، به درک و شناخت بهتری نسبت به این کشور شرقی و دور از خودمان دست بیابیم. موا در زبان ویتنامی به معنی باران است، موا سفرنامه ای است به قلم منصور ضابطیان که وی در آن به شرح دقیق تجربیات و مشاهدات خود از مردم ویتنام و محیط زندگی شان می پردازد. مانند همیشه با تیزبینی و دقت بالا و با میلی وافر به شناخت این سرزمین رازآلود، منصور ضابطیان چشمان خود را چرخانده است تا زیباترین، هیجان انگیز ترین و البته واقعی ترین تصویر از ویتنام را با نثری روان و جذاب به ما ارائه کند.
قسمت هایی از کتاب موآ:
جشن نیمه ی پاییز نشانه ی مهم دیگری هم دارد؛ فانوس های کاغذی به شکل ماهی کپور که تویشان شمع روشن می شود و به هوا می رود. پشت این ماهی های نورانی قصه ای پنهان شده. افسانه ای قدیمی می گوید در سال های دور، روح یک ماهی کپور شب عید نیمه ی پاییز به خیابان آمد و آدم ها را کشت و بعد از آن مردم دیگر جرئت نمی کردند در این شب از خانه بیرون بیایند. سال ها می گذرد تا فکری بکر به ذهن یکی از مردم می رسد. او همین فانوس های شبیه ماهی کپور را طراحی می کند، با این باور که آن روح سرگردان خطرناک با دیدن این فانوس ها می ترسد و فرار می کند.